Τρελαίνομαι για τις πρωινές βόλτες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Θέλω να κάνω τις δουλειές μου νωρίς το πρωί, από τις 7:30, και μετά να κάνω βόλτες, να χαζεύω βιτρίνες..
Αρχικά παίρνω τον αγαπημένο μου καφέ από το αγαπημένο Παραδοσιακό που έχει και τον αγαπημένο barman. Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι όταν λες τη λέξη barman. Αυτός στο Παραδοσιακό είναι barman. Τέλος. Καπουτσίνο για μένα, "διπλό καπουτσίνο" ακούω από
Αρχικά παίρνω τον αγαπημένο μου καφέ από το αγαπημένο Παραδοσιακό που έχει και τον αγαπημένο barman. Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι όταν λες τη λέξη barman. Αυτός στο Παραδοσιακό είναι barman. Τέλος. Καπουτσίνο για μένα, "διπλό καπουτσίνο" ακούω από
τον κύριο πίσω μου. Γυρνάω τον κοιτάω. Υπάρχει τέτοιο πράγμα, σκέφτομαι, την επόμενη φορά θα πάρω κι εγώ. Διπλή απόλαυση!
Με τον καφέ ανα χείρας στην Τσιμισκή.. Πρωί πρωί, τότε που ακόμη οι τροχονόμοι ρυθμίζουν την κυκλοφορία. Είμαι απέναντι από το φανάρι, θέλοντας να πάω από την πάνω πλευρά της Τσιμισκή. Αυτοκίνητα, αυτοκίνητα, κι ένας τροχονόμος. Πρέπει να ήταν μετά βίας 20 χρονών. Εντάξει και το φανάρι εκείνο της Τσιμισκή με Αριστοτέλους δεν είναι κάποιο δύσκολο, από την άποψη ότι δεν υπάρχει κάποια διαστάυρωση, μόνο διέλευση των πεζών, αλλά κάθομαι και χαζεύω το νεαρό, με τα κόκκινα μαγουλάκια και τη στολή. Θυμάμαι ένα γνωστό μας που πήγε αστυνόμος, ένα παιδί συνεσταλμένο, ήσυχο. Δημόσιος υπάλληλος ήθελε να γίνει. Ευτυχώς σφύριξε ο 20χρονος, γιατί δεν ήθελα να απασχολώ τον εαυτό μου με δημοσιουπαλληλικά.
Απέναντι κι εγώ, αλλά λίγο στο πιο λοξό, γιατί φοβάμαι τη σύγκρουση με τους απέναντι. Δεν πάω ευθεία, αλλά κόβω λίγο δρόμο και με γρήγορο βηματισμό, φτάνω πρώτη! Γιέα.
Με τον καφέ ανα χείρας στην Τσιμισκή.. Πρωί πρωί, τότε που ακόμη οι τροχονόμοι ρυθμίζουν την κυκλοφορία. Είμαι απέναντι από το φανάρι, θέλοντας να πάω από την πάνω πλευρά της Τσιμισκή. Αυτοκίνητα, αυτοκίνητα, κι ένας τροχονόμος. Πρέπει να ήταν μετά βίας 20 χρονών. Εντάξει και το φανάρι εκείνο της Τσιμισκή με Αριστοτέλους δεν είναι κάποιο δύσκολο, από την άποψη ότι δεν υπάρχει κάποια διαστάυρωση, μόνο διέλευση των πεζών, αλλά κάθομαι και χαζεύω το νεαρό, με τα κόκκινα μαγουλάκια και τη στολή. Θυμάμαι ένα γνωστό μας που πήγε αστυνόμος, ένα παιδί συνεσταλμένο, ήσυχο. Δημόσιος υπάλληλος ήθελε να γίνει. Ευτυχώς σφύριξε ο 20χρονος, γιατί δεν ήθελα να απασχολώ τον εαυτό μου με δημοσιουπαλληλικά.
Απέναντι κι εγώ, αλλά λίγο στο πιο λοξό, γιατί φοβάμαι τη σύγκρουση με τους απέναντι. Δεν πάω ευθεία, αλλά κόβω λίγο δρόμο και με γρήγορο βηματισμό, φτάνω πρώτη! Γιέα.
Νεξτ στοπ εφορία για ένα παράβολο. 2η φορά πάω σ' αυτή την εφορία, 2η φορά βλέπω το ίδο μικρό, 5 ετών περίπου. Περιφέρεται από γραφείο σε γραφείο ώσπου του λέει η μαμά του προφανώς, ότι πρέπει να πάει στο σχολείο, αλλά αυτό γυρνάει πλάτη και δεν κουνιέται.
Δε θέλει να πάει σχολείο, θέλει να καθίσει να παίξει στα γραφεία της μαμάς. Τελείωσα αμέσως, αυτά είναι τα καλά του να σηκώνεσαι νωρίς.
Περπατάω. Θέλω να πάρω πιάτα. Όλα τα μαγαζιά κλειστά. Όλα ανοίγαν στις 9. Ώσπου είδα κι ένα που άνοιγε στις 9:30! Ουάου, αυτός κοιμάται μισή ώρα παραπάνω από τους άλλους! Φτάνω στο Φωκά, στην Ερμού. Αυτό ανοίγει στις 8:30! Ουάου, ουάου! Βρήκα σε ποιο μαγαζί θα μπορώ να μπαίνω από νωρίς! Τέλεια!
Και μετά πάλι περπάτημα. Τί όμορφα που είναι! Καταλαβαίνεις από το περπάτημα ποιος άργησε, ποιος βιάζεται να προφτάσει, ποιος χασομεράει -εγώ-, τις μαμάδες, τους παπούδες.
Είναι ωραίο το πρωινό ξύπνημα. Πάω στο πάρκιγκ. Η κυρία στο ταμείο κεντάει. "Με χάντρες κεντάτε;" ε, τι να κάνω μου λέει. Και η μαμά μου τώρα συνέχεια χάντρες, της λέω. Είναι η νέα μόδα μου λέει. Είναι τέλεια η νέα μόδα.
Φεύγω από το πάρκιγκ. Ένας δημοτικός αστυνόμος κόβει κλήση. Ο οδηγός λίγο διαμαρτύρεται, αλλά ο αστυνόμος δεν πτοείται. Μπράβο, σκέφτομαι. Πάλι καλά. Αλλά εκεί πάνω στη γειτονιά μας που παρκάρουν στις μπάρες αναπήρων, γιατί δεν έρχεται η δημοτική αστυνομία; Και γιατί "λίγο" καπνίζουν στο καφέ που πάω. "Λίγο", έτσι μου είπαν στην ερώτηση αν καπνίζουν. Αν το πω "λίγο" σε κάποιον κι έρθει και σε γράψει, δε σε πειράζει, έτσι; Λίγο. Αλλά μετά γίνομαι ρουφιάνος. Όχι λίγο, πολύ. Εγώ φταίω, όχι αυτοί, εγώ φταίω που τους καρφώνω. Ωχ θεε μου.
Και μετά πάλι περπάτημα. Τί όμορφα που είναι! Καταλαβαίνεις από το περπάτημα ποιος άργησε, ποιος βιάζεται να προφτάσει, ποιος χασομεράει -εγώ-, τις μαμάδες, τους παπούδες.
Είναι ωραίο το πρωινό ξύπνημα. Πάω στο πάρκιγκ. Η κυρία στο ταμείο κεντάει. "Με χάντρες κεντάτε;" ε, τι να κάνω μου λέει. Και η μαμά μου τώρα συνέχεια χάντρες, της λέω. Είναι η νέα μόδα μου λέει. Είναι τέλεια η νέα μόδα.
Φεύγω από το πάρκιγκ. Ένας δημοτικός αστυνόμος κόβει κλήση. Ο οδηγός λίγο διαμαρτύρεται, αλλά ο αστυνόμος δεν πτοείται. Μπράβο, σκέφτομαι. Πάλι καλά. Αλλά εκεί πάνω στη γειτονιά μας που παρκάρουν στις μπάρες αναπήρων, γιατί δεν έρχεται η δημοτική αστυνομία; Και γιατί "λίγο" καπνίζουν στο καφέ που πάω. "Λίγο", έτσι μου είπαν στην ερώτηση αν καπνίζουν. Αν το πω "λίγο" σε κάποιον κι έρθει και σε γράψει, δε σε πειράζει, έτσι; Λίγο. Αλλά μετά γίνομαι ρουφιάνος. Όχι λίγο, πολύ. Εγώ φταίω, όχι αυτοί, εγώ φταίω που τους καρφώνω. Ωχ θεε μου.
Φτάνω σπίτι με μπαταρίες γεμάτες 1000000%!
Τουβλάκια όλα κάτω! Έτοιμοι για παιχνίδι;!
