Έχω μια χαρά σήμερα που για κάποιες μέρες θα λείπω από τη δουλειά, που δεν περιγράφεται! Δηλαδή, άλλο πράγμα χαρά. Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελώ.
Τα πράγματα είναι άσχημα και γενικά εκεί που λες ότι δεν υπάρχει άλλο παρακάτω, συνειδητοποιείς ότι έχει κι άλλο, κι άλλο.. ε, πόσο ακόμα; δηλαδή απύθμενη ή μάλλον απύθμενοι.. οι άνθρωποι. όχι ο πάτος. οι άνθρωποι. πόση βλακεία και κόμπλεξ να αντέξω πια.. είμαι άνθρωπος της υπομονής, της ιώβιας υπομονής, αλλά το είπε και ο ιώβ μέσω του αρκά: "ανάσταση νεκρών εδώ και τώρα. η υπομονή έχει και τα όρια της. ιώβ". ανάσταση, απύθμενοι, ανάσταση. κι ας έχουμε χριστούγεννα. προσδοκώ ανάσταση.
Για αλλαγή διάθεσης αποφάσισα να μην ξαναμιλήσω για δουλειά πουθενά, ούτε καν στο έτερον ήμισυ. Όχι, αυτές οι γιορτές θα είναι για μένα και για τα παιδιά. Τους το χρωστάω. Ξεκινάμε από αύριο όλες τις όμορφες εκδηλώσεις, τα κουκλοθέατρα, τα χωριά του άη βασίλη, τις παιδικές παραστάσεις. Θέλω Έδεσσα, Καστοριά, θέλω Πρέσπες και Κερκίνη. Θέλω να γευτώ νερό, όπου υπάρχει νερό να πάω. Να δροσιστώ και να ηρεμήσω. Το νερό έχει αυτή τη δύναμη. Νερό, νερό, νερό. Δίψα για ζωή.
Και συνταγές, πολλές συνταγές. Μάφινς με σοκολάτα και τρουφάκια. Μελομακάρονα και μπισκότα βουτύρου. Όλα αυτά τα χριστουγεννιάτικα. Και τζάκι. Πολύ τζάκι. Να μην προλαβαίνω να βάζω ξύλα, πολλά ξύλα.
